اصلن نمیدونم چرا به اینکار ادامه میدم. یعنی چیزی که کاملن مشخصه اینه که نوشتن اصلن و ابدا کمکی نمیکنه. مگه دفعات قبل نبود مگه صدهزار بار دیگه امتحان نکردم؟ خب چرا اصلن باید به نوشتن ادامه داد؟ اینکه تو یه نسخه کپی شده و مکتوب رو از اتفاقات پشت پیشونیت داشته باشی بجز کش دادن موضوع و همیشگی کردنش چه کاری انجام میده؟ این فقط داره باعث میشه که هی بهش رجوع کنی و هی یادت بیاری و هی عذاب بکشی.
یادمه اوایل نوجوونی خیلی شعر میخوندم و به نظم علاقه‌ی زیادی داشتم اونموقع ها شاعر مورد علاقه‌م محمد علی بهمنی بود و بعد از مدتی کلی کار ازشون خوندم. بعد‌ها برام سوال و بعدتر ها تبدیل به دغدغه شد؛ که واقعا چه کسی باعث همچین غمی در بهمنی شده؟ چطور تونستی با کسی که مثل بهمنی تو رو دوست داشته سر وفا نداشته باشی. کلن اگر نوشتن به درد میخورد پس چه چیزی بهمنی ها را بهمنی می کند و زمستان را سرد و سرد تر؟ چی چیزی آن چنان زمستان را می سوزاند و خشک میکند؟ آن چنان که همه جای زمین خاکستر سفید به زمین می نشیند و باد بین استخوان بدن درخت ها صدای سرد مرگ را طنین انداز میکند؟
.
بعضی وفت ها دست گرفتن دوباره کنترل بیشتر از این چند خط طول می کشه و ترس اون رو دارم که دیگه نتونم کنترل رو از اختیارش خارج کنم. بگذریم. می گفتم؛ حالا اون که بهمنی بود و جز زیبایی چیزی توی مغز کسی به جا نمیذاشت من که نقش سیاهی می زنم.
به نظرم نباید جلوه دادن مشکلات روانی و نقاط تاریک و راه های سوت و کور زندگی زیبایی و جذابیت داشته باشه. زندگی پر از لحظات دردناکه و این برای همه همینطوره. حالا بعضی ها بیشتر و عمیق تر درگیرن و شاید با نثر یکم خوبی خلیی با آب و تاب تر از وجودش هم اون رو توصیف کنن. این ابدا باعث لذت بخش یا جذاب بودن این اتفاقات و تفکرات نیستن.
زندگی بدون زخم‌ها هر روز و هر روز غلیظ تر از قبل می شه و هر روز دریچه های جدیدی از این دنیای کثافت زده رو تجربه میکنم. انگار که بین حجم زیادی قیر معلقی و غلت میخوری. هر روز کمتر با دنیای آدم ها ارتباط برقرار میکنم و به شدت به چیزی نیاز دارم که رقیقم کنه ولی هر روز به چیزایی پنجه میندازم که چند برابر به این غلظت اضافه میکنه و ت خوردن رو سخت تر. همین باعث میشی چیزی که بیرون میزنه سیاه و کثیف باشه و کیلومتر ها با هنر و زیبایی فاصله داشته باشه. شاید بشه چیزی جز نوشتن رو امتحان کرد.
درباره این سایت